|
|
ARCHIWUM
...(począwszy od ludów pierwotnych na współczesności skończywszy) i przewidzenia procesów społecznych, które będą miały bezpośredni wpływ na sposób postrzegania śmierci przez ludzi w przyszłości, a tym samym organizację branży pogrzebowej.
Pierwsza część artykułu to „historia śmierci”, antropologiczne oraz archeologiczne wędrówki obrazujące, że dla niektórych gatunków zwierząt martwy współplemieniec to nic nie znaczący przedmiot, ale inne gatunki (np. delfiny) mogą wykazywać wysoko zaawansowane symptomy empatii; że emocjonalna nieświadomość śmierci towarzyszyła również praczłowiekowi na początku jego rozwoju. Dopiero później, u neandertalczyków, według badań antropologów i etnologów zrodził się zwyczaj pochówku, który równie często jak z miłości, wynikała i wynika ze strachu przed mocą zmarłego i wiarą człowieka z życie pozagrobowe. Ciekawy jest zwłaszcza fragment o rytuałach związanych ze śmiercią oraz żałobą (stawianie zniczy czy składnie kwiatów na grobach), którym na początku kościół był zdecydowanie przeciwny, ale z czasem wchłonął pogańską tradycję oraz przyzwyczajenia. Do dziś zresztą na wsiach nieobce są zwyczaje mające więcej z okultyzmem czy zabobonami (jak stukanie trumną o próg, zakrywanie luster czy otwieranie okien w domu , w którym przebywa zmarły) niż z wiarą chrześcijańską, a które to mają zapewnić spokój nieboszczykowi i pozostałym domownikom.
Artykuł kończą dwa paragrafy poświęcone branży pogrzebowej. W pierwszym czytamy o komercjalizacji śmierci i żałoby. „Dziś trudno nawet wyobrazić sobie mycie, ubieranie i szykowanie nieboszczyka w domu. Powstała branża, która kontakt ze śmiercią wzięła na siebie. Trzeba tylko wybrać odpowiednią pozycję z katalogu”. A Wojciech Krawczyk – dyrektor biura Stowarzyszenia Funeralnego – dodaje, iż branża swoim językiem oraz synonimami (zamiast worek na zwłoki – całun, transport zwłok – eksportacja, balsamowanie – tanatopraksja) odrealnia (fałszuje?) rzeczywistość. Nie unika wątpliwości, że rodzina ma coraz mniejszy kontakt ze zmarłym. W Czechach rodzina dowiaduje się o fakcie dokonania pochówku oraz o adresie grobu. Wynika to zapewne z ateistyczności Czechów, ale i w Polsce widać zmiany w obyczajach pogrzebowych. Dowodem na to jest coraz większa popularność wśród miejskiej części społeczeństwa kremacji, do niedawna zakazanej przez Kościół pod rygorem ekskomuniki. Ale to nie wszystko. Dziś nie do rzadkości należy poddawanie zmarłego liftingom, masażom, makijażom. „Bywa, że zmarły wygląda najbardziej czerstwo ze wszystkich uczestników pogrzebu” – mówi Wojciech Krawczyk. I dodaje, że coraz widoczniejsze jest adaptowanie wzorców kultury amerykańskiej, w której pogrzeb to show, z trumną na obrotowej scenie i publicznością, oczywiście przy akompaniamencie muzyki oraz gry świateł.
Ostatni akapit poświęcony jest nowej tradycji przemiany prochów w diament pamięci oraz odwiedzania grobów bliskich nie tylko 1 listopada, ale również przy okazji innych świąt oraz pozostawiania na grobach oprócz zniczy, również baranków wielkanocnych, choinek, pozytywek etc. A więc z jednej strony mamy coraz mniej wspólnego z pochówkiem zmarłych cedując obowiązki na firmy świadczące usługi pogrzebowe, a z drugiej strony rekompensujemy to zmarłym częstszymi odwiedzinami ich grobów. Czy może raczej uspokajamy nasze sumienia?
Jak Państwo widzicie rozwój branży pogrzebowej? W którą stronę pójdzie w Polsce zwyczaj chowania zmarłych (minimalizm, czy show)? Jak wygląda pogrzeb w Państwa regionie, jakie są zwyczaje?
Zapraszamy do dyskusji na forum.
Jeśli masz już login i hasło, zaloguj się i zarzadzaj swoim wpisem:
